Το επίτευγμα του Flick για το οποίο δεν μιλάμε πολύ

Στην περίοδο του Hansi Flick, συμβαίνει κάτι που είχαμε χρόνια να δούμε. Ανεξάρτητα από το γήπεδο, τον αντίπαλο ή το σκορ, η Barcelona παίζει συνήθως ήρεμα, με εμπιστοσύνη στις ικανότητές και το σύστημά της. Και το γεγονός ότι η πλειοψηφία της ομάδας αποτελείται από νεαρούς παίκτες μπορεί να δημιουργήσει μια γενιά πνευματικά ισχυρών παικτών με σωστή νοοτροπία.

Όπως αναμενόταν, η χθεσινή εκτός έδρας αναμέτρηση με τη Newcastle αποδείχθηκε δύσκολη, ειδικά χωρίς την παρουσία του Yamal. H πρωταθλήτρια Ισπανίας κατάφερε τελικά να φύγει από το St James' Park με τους 3 βαθμούς μιας σπουδαίας νίκης στην πρεμιέρα της στο Champions League.

Με την ανακοίνωση της ενδεκάδας, φάνηκε ότι ο Hansi Flick θα δοκίμαζε χθες κάτι διαφορετικό. Βλέποντας ότι στο κέντρο της άμυνας δίπλα στον Cubarsi ξεκίνησε ο Araujo και όχι ο Christensen, υπέθεσα ότι ο Γερμανός σκόπευε να παίξει λιγότερο με την παγίδα του offside τοποθετώντας τη γραμμή της άμυνας πιο χαμηλά στο γήπεδο (από τα συνηθισμένα του στάνταρ).

Kάτι που τελικά συνέβη, καθώς η μόνη φορά που κινδύνευσε η Barcelona από τέτοια κατάσταση ήταν από την προσπάθεια του Elanga και το σουτ του Barnes που απέκρουσε εξαιρετικά ο Joan Garcia στο πρώτο ημίχρονο.

Η εξαιρετική αμυντική στατιστική της Newcastle στην Premier League δεν είναι τυχαία. Χωρίς την μπάλα έδειξε χθες πόσο δυνατή είναι. Όταν πιέζει ψηλά, το pressing της είναι από τα πιο επιθετικά που έχω δει φέτος.

Στα πρώτα 15' του αγώνα η Barca δεν μπορούσε να βγάλει την μπάλα από πίσω με τίποτα, ο Joan Garcia και οι Kounde-Martin δεν έβρισκαν ούτε μισό διάδρομο για να περάσουν πάσες στον de Jong και έτσι η μόνη δίοδος ήταν οι μακρινές (και εύστοχες) πάσες από τον τερματοφύλακα για το κεφάλι κυρίως του Lewandowski (που ομολογουμένως έκανε πολλή δουλειά).

Στο ίδιο διάστημα βέβαια (αλλά και στο σύνολο των 90') η ομάδα του Flick έδειξε κι εκείνη θετικά αμυντικά στοιχεία τόσο στην αντιμετώπιση των στημένων φάσεων όσο και στη διαχείριση των (πολλών) περιπτώσεων που η μπάλα παιζόταν στον αέρα, σε καταστάσεις δηλαδή που συνήθως δεν αντιμετωπίζει στα παιχνίδια της.

H Newcastle αποδείχθηκε τρομερά συμπαγής όταν αμύνεται και με βάθος. Οι 3 πιβότε της (από τις λίγες ομάδες που έχω δει να παίζουν με 3 CDM) έκλεισαν όλους τους κεντρικούς διαδρόμους, και έτσι ακόμη κι όταν η Barcelona κατάφερε να πάρει μέτρα στο γήπεδο, δεν έβρισκε χώρους καθώς η δυνατότητα της να απειλήσει από τις πτέρυγες σχεδόν εκμηδενίστηκε (ελλείψει του Yamal) αφήνοντας τις σέντρες ή τα μακρινά σουτ ως τη μόνη επιλογή για να σκοράρει, όπως και τελικά συνέβη αρχικά με τη σέντρα του Kounde για το κεφάλι του Rashford στο 58' και στη συνέχεια με το μακρινό σουτ του ίδιου παίκτη στο 67'.

Τα γκολ του (θυμίζω δανεικού) Rashford άλλαξαν την εικόνα. Ο έλεγχος μετά το πρώτο γκολ πέρασε στα πόδια (κυρίως) του Pedri.

Έχοντας να αντιμετωπίσει μια από τις πιο δυναμικές (physical) -αν όχι την πιο δυναμική- μεσαία γραμμή στην Ευρώπη, είχε τις περισσότερες κερδισμένες μονομαχίες στο παιχνίδι και τις περισσότερες αμυντικές ενέργειες και ανακτήσεις μπάλας από όλους τους παίκτες που αγωνίστηκαν στο κέντρο.

Όλα αυτά ενώ έχανε σπάνια την κατοχή παρά την πίεση που δέχτηκε. Αρχικά τον ανέλαβε ο Joelinton που χρεώθηκε κίτρινη κάρτα μετά από μόλις 28', μετά έπεσε πάνω του ο Gimaraes που δεν κατάφερε να του πάρει την μπάλα ούτε μία φορά.

Ξεχωρίζω από τη χθεσινή αναμέτρηση και την απόδοση των Joan Garcia, Kounde και de Jong, ενώ ο Rashford αιτιολόγησε γιατί ο Flick επέμεινε ότι η ομάδα χρειαζόταν έναν παίκτη τέτοιου προφίλ ΚΥΡΙΩΣ για την Ευρώπη. 

Η Newcastle κατάφερε τελικά να μειώσει στο 90' μετά την λανθασμένη αντίδραση των Olmo (δεν πίεσε ψηλά) και Eric (δεν κάλυψε σωστά) αλλά η Barcelona κατάφερε να αντιπαρέλθει την πίεση που έβαλε και ο κόσμος στο τέλος, διατηρώντας τον έλεγχο και καταφέρνοντας να φτάσει σε μία νίκη που πάντα είναι λίγο πιο πικάντικη όταν επιτυγχάνεται επί αγγλικού εδάφους.