Το Πιβότε και η διαδρομή μου

 

Η διαδρομή μας (με οτιδήποτε καταπιανόμαστε) είναι η ουρά μας και μας ακολουθεί πάντα. Όμως το πόση σκόνη σηκώνει στην πορεία, είναι πολυπαραγοντική διαδικασία και όχι απαραίτητα δική μας υπόθεση.   

Αν ένα πράγμα σου μαθαίνει η μακροχρόνια ενασχόληση με τα πεπραγμένα και την καθημερινότητα ενός συλλόγου, είναι η ψυχραιμία. Με την υποσημείωση ότι το προσωπικό ταμπεραμέντο παίζει το δικό του ρόλο, είναι βέβαιο ότι με την πάροδο των ετών εκπαιδεύεσαι στη διαχείριση συναισθημάτων που προκύπτουν από νίκες, ήττες, αποχωρήσεις και από τον τρόπο με τον οποίο ο σύλλογος που υποστηρίζεις, επιλέγει να τοποθετείται απέναντι σε ζητήματα αγωνιστικά και μη.

Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να αγοράσεις ως premium συνδρομή. Σου προσφέρεται μέσω της παρόδου του χρόνου και συμβαίνει γενικότερα. Αλλιώς αντιμετωπίζουμε κάτι που θα προκύψει στη ζωή μας όταν είμαστε 20, 30, 40, 50 κτλ. Ο χρόνος έχει το δικό του τέμπο. Δεν μπορείς ούτε να τον επιβραδύνεις ούτε να τον επιταχύνεις.

Μέσα από το pivote (πρώην balacticos) είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω πολλά, πάρα πολλά και ιδιαίτερα σημαντικά γεγονότα που αφορούν στο FC Barcelona. Αν σκεφτείτε πόσο πυκνή είναι η ειδησεογραφία των blaugrana σε καθημερινή βάση, φανταστείτε το μέγεθος της σε ένα διάστημα σχεδόν 20 χρόνων, όσα περίπου δηλαδή αρθρογραφώ για τη Barça, η σχέση μου με την οποία προφανώς ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, όταν η τεχνολογία και η δυνατότητα μας να εκφραζόμαστε δημόσια, ήταν αδύνατη.

Το ευχάριστο είναι πως η καταγραφή όλων όσων παρουσίασα, τουλάχιστον μέσω της δικής μου οπτικής, υπάρχει καταγεγραμένη στο διαδίκτυο. Με τα καλά του και τα όποια αρνητικά του, ό,τι έχω γράψει είναι εκεί έξω, είναι το αποτύπωμα μου και με ακολουθεί. Σαν ένα προσωπικό μητρώο στο οποίο μπορεί να ανατρέξει οποιοσδήποτε ανά πάσα στιγμή, ανεξαρτήτως προθέσεων.

Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους, δεν είμαστε συμβατοί εξ ορισμού. Ορισμένοι εκφράζονται μέσω της οργής, άλλοι μέσω του συλλογισμού, όλα είναι αποδεκτά, όσο υπάρχει ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη.

Μία κουβέντα λέμε σε μία παρέα, με φίλους, σε έναν καφέ, και συχνά διαφωνούμε. Φανταστείτε λοιπόν όταν αυτό το κάνεις απρόσωπα, στο διαδίκτυο των εκατομμυρίων χρηστών. Όσοι ισχυρίζονται ότι καταθέτουν δημόσια άποψη και δεν κάνουν λάθη, είναι κοινοί ψεύτες.

Πάντα γίνονται λάθη, πάντα υπάρχει κάποιος/κάποια εκεί έξω που σίγουρα θα γνωρίζει ένα θέμα που παρουσιάζουμε, καλύτερα από εμάς. Και αυτή είναι η αφετηρία ώστε να είμαστε μετριοπαθείς.

Δεν έφαγα λίγες φορές τα μούτρα μου όλα αυτά τα χρόνια. Συχνά γράφω πως όσο περισσότερο εμβαθύνω στο FC Barcelona τόσο πιο ταπεινός αισθάνομαι, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι πόσα λίγα γνωρίζω για έναν σύλλογο με παραπάνω από έναν αιώνα ζωής. Ξεκινώντας κάποτε από αυτή την παραδοχή, είμαι σήμερα βέβαιος ότι βρίσκομαι στον σωστό δρόμο, εκείνον των αγνών προθέσεων δηλαδή. 

Όταν κάποτε, πριν από σχεδόν 20 χρόνια, αποφάσισα να ασχοληθώ αφιερωματικά με προέδρους του FC Barcelona, ήξερα ότι έμπαινα σε αχαρτογράφητα ύδατα. Ήξερα όμως ότι ήταν και ένας εξαιρετικός (για να μην πω ο μοναδικός) τρόπος για να μάθω καλύτερα τον σύλλογο.

Έσπασα το κεφάλι μου, αναζήτησα ξένη βιβλιογραφία και αρθρογραφία, πήγα στη Βαρκελώνη, ήρθα σε επαφή με ανθρώπους -που σήμερα θεωρώ καλούς μου φίλους- εκεί. Είδα την κουλτούρα, έπεσα πάνω σε διφορούμενες απόψεις, έσβηνα έγραφα ξαναέσβηνα. Προβληματίστηκα. Οριακά σκέφτηκα να τα παρατήσω.

Δημοσίευσα τελικά το πρώτο μου πόνημα, που αφορούσε στον Josep Lluis Nunez, έναν άνθρωπο που διετέλεσε πρόεδρος για 22 χρόνια, από το 1978 έως το 2000. Δέχθηκα τότε ένα τηλεφώνημα, από έναν άνθρωπο που σήμερα έχω στη καρδιά μου (δεν θα αναφέρω αυθαίρετα το όνομα του, θα καταλάβει εξάλλου σε τι αναφέρομαι αν διαβάσει αυτό το κείμενο).

"Νίκο, ποιός έγραψε αυτό το αφιέρωμα που δημοσίευσες; Ο άνθρωπος πρέπει να είναι εμπαθής με τον Nunez."

Αρχικά μούδιασα, αλλά σε κλάσματα του δευτερολέπτου αποκρίθηκα "εγώ, γιατί;". Αν δεν είχα το θάρρος να αναλάβω την ευθύνη όσων έγραψα, απέναντι σε άνθρωπο που ήδη γνώριζα, δεν θα σεβόμουν ούτε εκείνον, ούτε τον δικό μου κόπο.

Όχι, το αφιέρωμα μου δεν ήταν εμπαθές, αλλά ήταν διερευνητικό και ακουμπούσε ευαίσθητες χορδές της ιστορίας του συλλόγου που, ακόμη και σήμερα, δεν θα βρείτε αλλού γραμμένες στην ελληνική γλώσσα. Και αυτό ήταν ένα κάποιο σοκ.

Δεν είναι εύκολα αποδεκτό να διαβάζεις πικρά λόγια για έναν άνθρωπο του οποίου το όνομα είχε δοθεί στο (παλιό) μουσείο της ομάδας. Αλλά είναι εξίσου αδύνατο για οποιονδήποτε ασχολήθηκε διαχρονικά με τα κοινά της Barça να έχει αφήσει αποκλειστικά θετικό αποτύπωμα. Είπαμε, λάθη γίνονται από όλους. Το ζήτημα είναι η διερεύνηση των προθέσεων, γιατί συχνά από εκεί γέρνει οριστικά η ζυγαριά του αποτυπώματος.

Συνέχισα λοιπόν και με άλλους προέδρους και με άλλα αφιερώματα.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα, ανατρέχοντας στο χρονολόγιο του blog μου, βλέποντας και ο ίδιος πως αντιμετώπισα αρθρογραφικά διάφορες καταστάσεις.

Από την απόλυση του Rijkaard και την πρόσληψη του Pep, την επιστροφή του μεταλλίου τιμής από τον Cruyff, τη διαφήμιση στη φανέλα -που κάποτε ακουγόταν σαν ανέκδοτο σε όσους είμαστε culers- τις εκλογικές διαδικασίες, τις απώλειες (Tito, Johan), τους θριάμβους, τις σκληρές ήττες, την αποχώρηση του Messi, την άνοδο της ομάδας γυναικών, το δημοψήφισμα στην Καταλονία, και πολλά άλλα.

Καταλαβαίνω ότι ουδεμία/ουδείς έχει την υποχρέωση να γνωρίζει αυτή την προσπάθεια ή να έχει τύχει να διαβάσει κάτι από όλα αυτά. Η διαδρομή μας (με οτιδήποτε καταπιανόμαστε) είναι η ουρά μας και μας ακολουθεί πάντα. Όμως το πόση σκόνη σηκώνει στην πορεία, είναι πολυπαραγοντική διαδικασία και όχι απαραίτητα δική μας υπόθεση.